Ik voelde de roeping voor het eerst tijdens het lezen van het boek ‘The call of the wild’. Het is een boek van Jack London over Buck, een gedomesticeerde hond die is opgegroeid onder de hoede van een welvarende rechter in Californië, die ontvoerd wordt om ingezet te worden als sledehond in de Yukon. Daar in de Yukon voelt hij de roeping van de wildernis uit het bos komen. Buck gaat door uitdagende, zware, maar transformerende ervaringen die hem dichter bij zijn ware zelf brengen. Langzaamaan verandert Buck van een gedomesticeerde hond in een krachtige sledehond, en van een krachtige sledehond in een wilde wolfshond die de leider wordt van zijn wolfspack. Het is een prachtig metaforisch verhaal over de transformatie waar wij als mens doorheen kunnen gaan als wij gehoor geven aan onze roeping. Op het eind van het boek is Buck vrijgekomen van zijn geconditioneerde ik en heeft hij zijn plek gevonden onder zijn broeders en zusters in de wildernis.

Tijdens het lezen van dit boek ontstak er een vlam in mij. Ik raakte geïnspireerd, ik werd jaloers op Buck en zijn avontuur, ik wilde ook die ervaring, ik wilde ook die roeping voelen en de wildernis in gaan, ik wilde ook in het bos rennen met wolven en vrij zijn. Oftewel, ik voelde me gevangen in mijn opgebouwde realiteit en wilde verandering!

In eerste instantie ging ik gewoon verder met mijn leven. Ik rommelde door en probeerde er nog wat op de oude manier van te maken. Ik snapte toen nog niet wat het lezen van dat boek met mij had gedaan, welke weg ik ermee was ingeslagen. Ik faalde enorm in alles wat ik op dat moment deed. Het was niet de juiste richting voor mij en het leven forceerde mij om op mijn eigen avontuur te gaan. Dus, hoewel in eerste instantie met tegenzin, is dat precies wat ik ben gaan doen.

De afgelopen jaren heb ik op mijn eigen avontuur net als Buck conditionering na conditionering los kunnen laten. Het was zwaar, moeilijk, een beproeving, maar in the end, het allemaal waard. Ik ben mezelf tegengekomen tijdens de driejarige opleiding bij Phoenix, in de winter op het dak tijdens het installeren van zonnepalen, in contact met het universum tijdens paddo- en truffelceremonies, tijdens enorme katers wanneer ik de weg weer eens kwijt was door de drank, in de zweethut poedelnaakt zittend op de natte koude aarde huilend als een wolf, lopend in de natuur, schreeuwend in een ademcirkel met 80 man, stil in meditatie, lezend over het grotere geheel. Stukje bij stukje, beetje bij beetje, loslaten wat er op dat moment losgelaten kon worden, omarmen wat er omarmd kon worden. Langzaamaan dichter en dichter bij mezelf tot het punt waar ik nu ben en kan genieten van wie ik ben geworden.

Bovenstaande dekt bij lange na niet wat er allemaal intern is gebeurd de afgelopen jaren en het avontuur zal ook pas af zijn wanneer mijn leven eindigt. Ik zal daarom de rest van mijn leven een nederige leerling blijven en gehoor blijven geven aan wat op dat moment als mijn roeping voelt. Het avontuur is daarom nog lang niet af.

Wel ben ik nu zover om mijn kennis en opgedane ervaring met mensen te delen die zich op het begin van hun avontuur bevinden. Dat kan iedereen zijn die zich tot mij om wat voor reden dan ook aangetrokken voelt. Iedereen die zich verloren voelt, een roeping voelt om op avontuur te gaan en bereid is opofferingen te maken om op het eind van hun avontuur zichzelf als beloning te kunnen vinden.

Iedereen heeft zijn eigen startpunt, zijn eigen weg en zijn eigen levensdoel. Wat hetzelfde is op ieders pad zijn de opofferingen die gemaakt moeten worden om te komen tot het goud. Met die opofferingen ben ik inmiddels bekend, maar ook met het goud dat je staat te wachten wanneer je doorzet.

Spreekt mijn verhaal je aan en ontwaakt er ook een vlammetje bij jou? Neem dan vooral contact met mij op!